jueves, 8 de septiembre de 2011

ROSALÍA DE CASTRO



UNHA vez tiven un cravo
cravado no cprazon,
y eu nom m'acordo xa s'era aquel cravo
d'ouro, de ferro, ou d'amor.
Soyo sei que me fixo un mal tan fondo,
que tanto m'atormentou,
qu'eu dia e noite sin cesar choraba
cal chorou Madanela n'a pasion.
"Señor, que todo ó podedes,
-pedinlle unha vez á Dios-,
daime valor par'arrincar d'un golpe
cravo de tan condicion".
E doumo Dios e arrinqueino,
mais... ¿quem pensara?... Despois
xa non sentim mais tormentos
nin soupen qu'era delor;
soupen sô que non sei que me faltaba
en donde o cravo faltou,
e seica, seica tiven soidades
d'aquela pena... ¡Bon Dios!
Este barro mortal qu'envolve o esprito
¡quen-o entenderá, Señor!...




Una vez tuve un clavo
clavado en el corazón,
y yo no me acuerdo ya si era aquel clavo
de oro, de hierro o de amor.
Sólo sé que me hizo un mal tan profundo,
que tanto me atormentó,
que yo día y noche sin cesar lloraba
cual lloró Magdalena en la pasión.
"Señor, que todo lo podéis,
-le pedí una vez a Dios-,
dadme valor para arrancar de un golpe
clavo de tal condición"
Y me lo dio Dios y lo arranqué,
pero... ¿quién pensara?... Después
ya no senti más tormentos
ni supe qué era dolor;
supe sólo que no sé qué me faltaba
en donde el clavo faltó,
y acaso, acaso tuve saudades
de aquella pena... ¡buen Dios!
Este barro mortal que envuelve el espíritu
¡quién lo entenderá, Señor!...


(De Extranjera en su patria. Cuatro poetas gallegos. Edición bilingüe de Carmen Blanco. Barcelona, Galaxia Gutenberg-Círculo de lectores, 2005)

No hay comentarios:

Publicar un comentario